مثه خیلی آی ِ دیگه

,ساعتِ پنج ِ ظهر
زیرِ ظللِ آفتاب
:رفتم جلو وگفتم
.سلام,من کلاریسا دالوُوِی هستم
:گفت
.می...می بَخ شین... من شما روُ نمیشناسم

.
دروغ می گُف_
خودِش بود
_همون چیزایی رَم که گفته پوشیده

.
چه انسانهای ِ فراموش کاریَن آدما

.
ساعتِ پنج ونیم ِ ظهر
. زیرِ ظللِ آفتاب
,ذوب شد,بخار شد,رفت
.چه می دونم, حلل شد
مثه خیلی آی ِ دیگه
.لای ِ این همه آدمای ِ دیگه

.
چه آینده ای واسیه تو
میخوان تولید بُکُنن
همین آدما
.با این همه مرض وپیسی
...بااین همه
بچچه جون پشتِ لبت سبز نشده که هیچ
خططِ ریشاتَم هنوز پایین نیومده

.
در وادی ِ تشنگان بمُردم
از حِلله به کوفه می رود
.آب

...دوست ات می دارم بی

.دوست ات می دارم بی آن که بخواهم ات

سال گشته گی ست این
که به خود درپیچی ابروار
بغری بی آنکه بباری؟

سال گشته گی ست این
که بخواهی اش
بی این که بیفشاری اش؟

سال گشته گی ست این؟
خواستن اش
تمنای هر رگ
بی آن که درمیان باشد
خواهشی حتا؟

نهایت عاشقی ست این؟
آن وعده ی دیدار در فراسوی پیکرها؟

_احمد شاملو_

سال گشتگیِ سووم

خروشیدم برخود
.برای ِ پنجمین بار
و فریادی بر آوردم
.برای ِ پنجمین بار
از تمام سلول های اَم
.یکی, یکی
چه خواهی کرد
پَس مانده ی ِ عُمرَت_ را_
استِفراغ اَش بُکُن
در چاهکِ دنیا
.بر خارا سنگِ دریای ِ شور
وروزهایی را که فرسوده خواهند شُد
.یکی,یکی
. به یکباره دور بِریز
.
انعکاسی پلید,امما
به مانندهِ چشمان ِ آبیِِ
روسبی ِ زردی
با پستانهای ِ خشکیده
:پاسخ اَم داد
از آنسوی ِ دورها
که ای کاش می تَپانیدَم در آن گاه_
_دهان ِ چرکین اَش را به دشنامی زشت
!وَقف اَش بکن
!برای ِ کسانی که نیاز اَش دارند
تو که می خواهی پَس مانده ی ِ روزهای ِ عمرت
را به یکباره دور بِریزی
تو که لبریزشُده ای
از کشیدنِ
.بار ِ دردِ زیست
.
چه احمقانه باورم شد
چه احمقانه مسخره شُدم
چه احمقانه تحقیر شُدم
و
.برای ِ پنجمین بار خودم را نَکُشتَم
.
جویده شدن در
فرسایِش ِ ثانیه ها,امما
که هریک به مانندهِ ناخنی رَکیک_
_می کَند سلول های اَم را,چه زشت
.یکی,یکی
نشان داد بر من
که مَسخ شُده اَم به گونه یِ
فرزندِ سقط شده یِِ
روسبی ِ سر شکسته ی ِ زرد
در کیسه ی ِ پلاستیکیِِ
کنار ِ جوبِ خیابان
.که میرقصد درغرقابِ فضولاتِ انسانی
.
اینک,امما
_فارغ از هر زنده باد ومُرده باد_
مز مزه میکُنم نشئه یِِ
تنهایی را
درخلوتی سر شار از خویش تَن
:و نجوا می کُنم با خود
از تمامِ سلول های اَم
.یکی,یکی
تو,از اوولَش هم به دردِ آدَم ها نمی خوردی
تو,از اوولَش هم به دردِ جامعه نمی خوردی
یک((رانده شده ی ِ اجتماع))هستی تو
به هر گونه که نگاه کُنی
به هر گونه که اندیشه ئی کُنی
تورا گریزی نیست,امما
.از این تقدیر
این را اِثبات می کُند
به هزار بارهِ
عواملی که مُحیط ایجاد می کُند
.بر تو