دیلمان

پرسیدی: به دیلمان دست بر ابرها سائیده ای؟
.گفتم: نه
گفتی: می شود
...

...گفتی: دوست می داری
از شرم ِ حضور, گونه های ام گُر انداخت
:آهنگِ کلام ات را گسستم و گفتم
برگهای ِ چای, عطر ِ کاکوتی
...

این اَک
.در ورای ِ تمامی ِ روان نژندی ها
.در تکاپوها ی ِ اخلاقییات ِ پَسا_لاکانی
به شُکرانه ی ِ دریدن ِ پرده ی ِ پِندار, یار وُ اغیار
.و فراموشی ِ حاشیه ومرکز

,به منزلگه ِ معشوق
_که صادقانه می گویم نمی دانم کجاست_
من هَم, دوست خواهم داشت
.تو را